На українсько-румунському кордоні натовпи та кілометрові затори [UA/PL]

Близько обіду прибув на румунсько-український кордон. Думав, що постоїть тут годину . Ми розмовляли о 17 годині. Далі стояв в довгій черзі.

– Коли я прийшов сюди рано, на кордоні, черга була близько 600 метрів. Коли ми розмовляємо вже має кілька кілометрів і ще тягнеться на бічні вулиці цього містечка на кордоні, – каже пан Павел (ім’я змінено на прохання чоловіка – ред.).

Повернувся додому через Румунію, із Закарпаття йому було ближче.

Він підприємець із Хелма. Вже 15 років – як каже – працює у збройному секторі в Україні. Кілька днів тому виїхав на Закарпаття. У справах бізнесу, але й мав зустрічі з клієнтами.

Вчора (23 лютого) ніщо не віщувало того, що сталося вночі. Напади Росії на Україну і пекло, що сталося.

– Вчора за столом ми навіть сміялися з цього, а вийшло як вийшло, – додає він. – Коли я виїжджаю з України нічого подібного не було.

Пана Павла об’єднують не лише робочі справи, а й дружба. Як тільки він дізнався про початок війни, він зателефонував своїм українським друзям і…

– … Я запропонував житло в Польщі, – уточнює він. – Усі, з ким я спілкувався, як зі сходу, так і з заходу України, просили допомоги сім’ям, дітям, дружині. Хочуть залишити їх у безпечному місці. Натомість кожний з них казав, що залишиться тут, щоб боротись перед вторгненням. Але й зі страху про майно, бо інакше все буде вкрадено, – каже пан Павел.

І додає: – Я можу допомогти їм знайти місце в Хелмі.

Поки ми говоримо, кордон на українсько-румунському кордоні все ще переповнений. – Як тільки я піду, мені доведеться десь відпочити, – додає Павел.

– Наразі почали пропускати пішоходів тут із закордонними паспортами, – повідомляє він. — Тепер сюди приходять цілими родинами. Але спочатку їх взагалі не було. Кордон перетинали лише молоді чоловіки 25-40 років. З валізами чи малими рюкзаками. Мабуть, перед службою у війську. Втікають з України.

– О, я здивований, бо хвилину тому я бачив в TVN24 молодих українців, які виїхали з Польщі в Україну потягом, щоб їхати на фронт, – каже він.

– Я теж про це чув, – відповів пан Павел. – Мені подзвонили знайомі, які наймають на роботу українців. Вони сказали, що виїжджають перш за все, щоб бути там і захистити свої сім’ї. Те, що я почув телефоном і те, що побачив на власні очі – це різні світі.

– Я також спілкувався з прикордонниками. Я запитав, як бачать вони ситуацію. Почув, що чекають наказів у зв’язку зі воєнним станом. Якщо буде, то перестануть пускати молодих українців за кордон, – каже Павел.

І по хвилині додає, – Знаєте, завжди є такий відсоток, який думає по-іншому.

Mirosław Wieczorek/News4Media/fot. archiwum prywatne

Na granicy ukraińsko-rumuńskiej: tłok i kilometrowe korki

Na granicy rumuńsko-ukraińskiej pojawił się około południa. Myślał, że postoi z godzinę, półtora. Rozmawialiśmy około 17. Wciąż stał w długiej kolejce.

– Kiedy przyjechałem rano tu, na granicę, kolejka miała jakieś 600 metrów. Kiedy rozmawiamy ma już kilka kilometrów i jeszcze rozciąga się na boczne uliczki tego miasteczka na granicy – mówi pan Paweł (nazwisko zmienione na prośbę rozmówcy – red.).

Wyruszył w drogą powrotną do domu przez Rumunię, bo z Zakarapcia było mu tędy bliżej.

Jest przedsiębiorcą z Chełma. Od 15 lat – jak mówi – prowadzi biznesy w sektorze zbrojnym na Ukrainie. Kilka dni temu pojechał do Zakarpackiej Obłasti. W celu bardziej biznesowym, ale miał też spotkania integracyjne z klientami.

Jeszcze wczoraj (23 lutego) nic nie zapowiadało tego, co się zadziało w nocy ze środy na czwartek. Napaści Rosji na Ukrainę i piekła, jakie się rozpętało.

– Wczoraj przy stole śmieliśmy się nawet z tego, a wyszło, jak wyszło – dodaje. – Kiedy w czwartek rano wyjeżdżałem  z Ukrainy, nic się takiego nie działo, wszystko toczyło się swoim życiem.

Pana Pawła łączą z Ukraińcami nie tylko relacje biznesowe, ale także koleżeńskie. Jak tylko dowiedział się o wybuchu wojny, obdzwonił znajomych Ukraińców i…

– …zaoferowałem noclegi w Polsce – precyzuje. – Wszyscy, z którymi rozmawiałem, i z tymi ze wschodniej, i z tymi z zachodniej Ukrainy, poprosili o pomoc dla rodzin, dla dzieci i żon. Chcą ich zostawić w jakimś bezpiecznym miejscu. Natomiast każdy z nich zapewniał, że zostaje tutaj, na miejscu, żeby bronić się przed tą inwazją. Ale także z obawy o swój majątek, bo inaczej wszystko zostanie rozkradzione – opowiada pan Paweł.

I zaznacza: – Jestem w stanie pomóc im znaleźć mieszkanie w Chełmie i zapewnić przysłowiową miskę ryżu.

Kiedy rozmawiamy, na granicy ukraińsko-rumuńskiej wciąż panuje tłok. – Jak już przekroczę, będę musiał gdzieś odpocząć – dodaje pan Paweł.

– W tej chwili zaczęli przepuszczać pieszych, którzy przychodzą tutaj z zagranicznym paszportami – relacjonuje. – Teraz przychodzą tu całe rodziny. Ale na początku w ogóle ich tu nie było. Przez granice przechodzili tylko młodzi mężczyźni w wieku 25-40 lat. Z walizkami albo małymi plecakami. Ewidentnie po to, żeby uciec przed poborem do wojska, nie dostać wezwania na front. Uciekają  z Ukrainy.

– O, to jestem zaskoczony, bo chwilę przed rozmową z panem widziałem w TVN24 młodych Ukraińców, którzy z kolei wyjeżdżali z Polski na Ukrainę po to właśnie, żeby pójść na front – mówię.

– Też o tym słyszałem – odpowiada pan Paweł. –  Dzwonili do mnie znajomi, którzy zatrudniają Ukraińców. Powiedzieli, że wyjeżdżali przede wszystkim po to, żeby być na miejscu i chronić swoje rodziny. To, co usłyszałem dzisiaj przez telefon, a to, co teraz widzę na własne oczy, to są dwa różne światy – podkreśla.

– Rozmawiałem też z pogranicznikami. Pytałem, jak oni widzą tę sytuację. Usłyszałem, że czekają na rozkazy w związku z obowiązującym stanem wyjątkowym, bo na razie nie wiedzą, co robić. Jak przyjdzie, to wtedy przestaną wypuszczać młodych Ukraińców za granicę – mówi pan Paweł.

I po chwili dodaje: – Wie pan, zawsze jest jakiś procent, który myśli inaczej i inaczej chce sobie wszystko poukładać…

Mirosław Wieczorek/News4Media/fot. archiwum prywatne